"خودت باش".مرااینگونه نگاه نکن...دل من پر ازسکوت ودرداست. سکوتی ک اگرنمایان شودعالمی رابه اتش می کشد...در پس پوسته ی حرفهای من سکوتی پر معنا نهفته است...صدها جلد کتاب یک دقیقه آن است.و در تاکستان ابدیت یک شاخه انگور داردشرابی که از ان فشرده ام دنیایی رامست می کندودیگری را می کشد...پشت تنهایی من که رسیدی گوشهایت را بگیراینجا سکوت گوش تو را کر می کنداما چشمهایت را باز کن تا بتوانی لحظه لحظه ی اعدام ثانیه ها را نظاره کنی... گاهی خسته میشوم..خسته از دردهایم...خسته ازسرنگهای بی رحم همیشگی...خسته از سردردهای بیوقت...خسته از تهوع های بی وقت...خسته از نگاههای دلسوزانه دیگران...خسته از جمله تکراری...اندازه همه دنیا پر از دردم...پر از پوچ وعبث بودن وکاش پیش از این می دانستم چه باید بکنم.اندکی دیر است این همه روزاین همه ثانیه که پشت سر گذاشتن بی بهار...احساس مرد ن لحظه های خوب دوست داشتن را در ذهنم تداعی می کند...چقدر مرا می میراند...من به یک احساس خالی دلخوشم من به گلهای خیالی دلخوشم در کنار سفره اسطوره ها...من به یک ظرف سفالی دلخوشم مثل اندوه کویروبغض خاک با خیال ابسالی دلخوشم سر نهم بر بالش اندوه خویش با همین افسرده حالی دلخوشم...در هجوم رنگ در فصل صدا با بهار نقش قالی دلخوشم...اسمانم:حجم سرد یک قفس با غم اسوده حالی دلخوشم گرچه اهل این خیابان نیستم با هوای این حوالی دلخوشم.